Z inicjatywy Mieczysława Janowskiego  - b. Prezydenta Rzeszowa,  Senatora RP,  Posła do Parlamentu Europejskiego, została odprawiona uroczysta Msza Święta  w intencji śp. mjr Wacława Kopisto. W kościele zgromadziła się rodzina Bohatera, przyjaciele oraz  delegacja kadry i młodzieży z Jednostki Strzeleckiej 2021 im. płk L. Lisa-Kuli Związku Strzeleckiego „Strzelec” Józefa Piłsudskiego w Rzeszowie.

Warto przeczytać o mjr. Wacławie Kopisto:
Wacław Kopisto urodził się 8 lutego 1911 roku w Hrycenkach koło Starokonstantynowa, w ówczesnej guberni wołyńskiej, w rodzinie Stanisława Wiktora i Wacławy z domu Orłoś. Był bratem Janusza. Po maturze w 1931 roku studiował w Wyższej Szkole Handlu Zagranicznego, którą ukończył w 1936 roku. W 1935 roku uczył się w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie. W 1937 roku rozpoczął pracę w Ordynacji hr. Potockiego w Łańcucie. We wrześniu 1939 roku walczył w 7 kompanii III baonu 154 pułku piechoty. 19 września przekroczył granicę polsko-węgierską. Został internowany na Węgrzech. W marcu 1940 roku znalazł się we Francji, gdzie został skierowany do Rezerwowego Obozu Wyszkoleniowego Oficerów (ROWO) w Vichy i Legii Oficerskiej. W czerwcu dostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie służył w 7 Batalionie Kadrowym Strzelców 3 Brygady Kadrowej Strzelców, następnie w 1 Samodzielnej Brygadzie Spadochronowej. Po przeszkoleniu konspiracyjnym ze specjalnością w dywersji został zaprzysiężony 7 kwietnia 1942 roku i przeniesiony do Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza. Został zrzucony w Polsce w nocy z 1 na 2 września 1942 roku w ramach operacji lotniczej o kryptonimie „Smallpox” i przydzielony do 2. odcinka Wachlarza, jednak przydział ten nie został zrealizowany. Kopisto pozostawał w dyspozycji komendy Wachlarza. 1 stycznia 1943 roku został przydzielony do akcji odbicia żołnierzy Wachlarza z więzienia w Pińsku. Akcja została z powodzeniem zrealizowana 18 stycznia 1943 roku: o godz. 17. grupa bojowa dowodzona przez Jana Piwnika „Ponurego” wdarła się samochodem osobowym na dziedziniec więzienia, druga grupa pod dowództwem „Czarki” wdarła się do więzienia przez płot na tyłach domu mieszkalnego, a trzecia grupa „Kawy” sforsowała ogrodzenie, opanowała administrację i zabiła komendanta więzienia. Inni partyzanci AK przecięli druty telefoniczne zrywając kontakt z Pińskiem. W wyniku akcji uwolniono kpt. Alfreda Paczkowskiego ps.„Wania”, Mieczysława Eckhardta ps. „Bocian” i Piotra Downara ps. „Azor” i odwieziono ich do Warszawy. Za akcję tę Kopisto otrzymał 3 lutego 1943 swój pierwszy Krzyż Walecznych. Od kwietnia 1943 roku walczył jako oficer dywersji Inspektoratu Łuck Okręgu Wołyń AK. Do jego zadań należały m.in.: organizacja i koordynacja samoobrony przed UPA w Antonówce, Spaszczyźnie i Przebrażu, utworzenie patroli dywersyjnych, współpraca w tworzeniu oddziałów partyzanckich „Piotrusia Małego” i „Olgierda” (24 pułk Ppechoty „Krwawa Łuna”), szkolenia, walki z UPA oraz akcje likwidacyjne i dywersyjne. W kwietniu 1944 roku aresztowany przez NKWD; skazany na karę śmierci przez rozstrzelanie. Wyrok zamieniono na 10 lat więzienia, które odbył w więzieniach w Kijowie (Łukianówka),  Kaniowie,  łagrach Kołymy,  Komi i Magadanu  (m.in. obozy w Kotłasie, Tajszecie).   3 maja 1953 roku karę zamieniono na przymusowe osiedlenie i podjęcie pracy na terenie Magadanu. Po 11 latach i 8 miesiącach wyruszył do Polski. Podróż trwała od października do grudnia 1955 roku. W grudniu 1955 roku osiedlił się w Rzeszowie. Pracował w Zakładach Przemysłu Mięsnego. Wystąpił w filmie dokumentalnym pt. Cichociemni z 1989
Spoczywa na rzeszowskim cmentarzu komunalnym „Wilkowyja”. Pośmiertnie został awansowany na stopień majora.